Świadectwo po rekolekcjach “Nadeszły gody Baranka” luty 2016
Rekolekcje “Nadeszły Gody Baranka” luty 2016
Moniko, Marcinie!
Dziękuję Bogu za Was.
Utwierdzam się w tym, że Bóg prowadzi nas w naszej historii, odpowiada na nasze potrzeby i nurtujące nas pytania. Mam teraz taki czas, że wyraźnie widzę Boże działanie, odczuwam Jego czułość i miłość do mnie.
Od kilku lat zarzucałam Bogu, że się pomylił, że dał mi nie tego męża,
którego powinnam mieć. Historia standardowa, czyli spotkanie po latach z mężczyzną, który miał pewne miejsce w moim sercu. I tak jak mówiliście, zrodziło to wielkie cierpienie, moje i rodziny. Znajomość zerwałam, ale tęsknota i żal, że jest jak jest pozostał. Na rekolekcjach GODY BARANKA, Bóg odpowiedział na mój krzyk, żal. Zobaczyłam wyraźnie, że przecież sama dokonałam wyboru męża, sama podjęłam decyzje i nie mogę mieć pretensji do Boga. Usłyszałam, że mam się nie oglądać w przeszłość, ale budować relację z mężem tu i teraz. ŻYCIE JEST TAKIE PIĘKNE, SZKODA CZASU NA GRZEBANIE SIĘ W PRZESZŁOŚCI. Zrozumiałam,że nie mogę niszczyć mojego męża, dogryzać mu, wyliczać jego słabości, ale mam być z nim, stać ramię w ramię. Mimo, że obydwoje jesteśmy słabi, bezbronni, to mamy się wzajemnie wspierać TU I TERAZ. W końcu nie wiemy, kiedy śmierć nas rozłączy. Dlatego powinniśmy stać razem, wpatrzeni i wsłuchani w Boga, być Jego świadkami, tam gdzie nas poprowadzi.
Wynotowałam wiele treści z Waszych pogadanek, które mnie poruszyły, a które później omawialiśmy na comiesięcznym dialogu. Jezus podczas rekolekcji wypełnił moje serce czułością, delikatnością, łagodnością, wrażliwością, spokojem, poczuciem wewnętrznego piękna, poczuciem Jego obecności. Mogę powiedzieć, że dzięki różnorodnym formom modlitwy na rekolekcjach, dotknęłam Boga, a On dotknął mojego serca i skruszył kolejne fragmenty muru, który przez lata zbudowałam.
Dziękuję Wam, za waszą normalność, zwyczajność, otwartość, braterską miłość i chęć niesienia pomocy. Dziękuję Wam za tak pięknie przeżyty czas.
Niech Wam Bóg błogosławi.
Iwona